Het was dat ik al een vaag plan had om te gaan sporten voor werk, want anders was mijn wekker zeker niet voor zessen afgegaan. Ik pak m’n telefoon en zie een gemiste oproep van de eindredacteur van het NOS Radio 1 Journaal, drie kwartier eerder. Oei, die belde vast niet om een gezellig praatje te maken.

“Jurgen is ziek. Kun je nú komen?,” vraagt hij als we elkaar aan de lijn hebben. Het is inmiddels 6 uur geweest en zijn programma is net begonnen. Ik vind hem opvallend rustig voor iemand wiens presentatieteam momenteel slechts voor de helft functioneert.

Je moet weten, mijn collega’s raken niet zo snel in paniek. Journalisten komen tot leven bij onvoorziene omstandigheden. Daarom werken ze bij het nieuws.

Ik stamel iets bevestigends tegen hem, om vervolgens als een kip zonder kop in het donker mijn kleding bij elkaar te zoeken. Plens water in m’n gezicht, tanden poetsen, bril op. Lenzen en make-up gaan mee in de tas. Dat gefrutsel komt later wel. Tien minuten later zit ik in de auto.

Lenzen en make-up gaan mee in de tas. Dat gefrutsel komt later wel

Daar check ik tot drie keer toe of ik niet vergeten ben mijn nachtkleding in te ruilen voor iets geschikters. Het is een smaakvol ensemble geworden van een bordeaux rode broek, een koperkleurig vest en gouden schoenen om het af te maken. Oké, niet ideaal, maar geen tijd om daarover in te zitten. Onderweg doe ik nog even alsof een eiwitreep een volwaardig ontbijt is, en dan begint het te kriebelen. Ik mag weer, wat een cadeautje!

 

Rond kwart voor 7 kom ik aan op de redactie. Jurgen komt me tegemoet. “Goed dat je er bent,” probeert hij te zeggen. Zijn stem piept en kraakt. Arme man. Die moet linea recta terug naar z’n bed. Co-host Elisabeth heeft dan al bijna een uur gepresenteerd, inclusief nieuwsbulletins en krantenoverzichten. Om het officieel te maken heeft de legendarische station voice van NPO Radio 1, Hans Hogendoorn, rond 6:15 uur al een naamjingle voor Elisabeth ingesproken. Over een vuurdoop gesproken!

Station voice Hans Hogendoorn spreekt om 6:15 uur nog even een naamjingle voor Elisabeth in

Vanaf 7 uur neem ik de bulletins en overzichten van haar over, zodat ze zich kan richten op het presenteren van het programma. Voor even ben ik weer co-host! En voor even zitten er gewoon twee vrouwen achter de microfoon op de vroege ochtend bij NPO Radio 1.

Het was fijn weer eventjes terug te zijn. Maar de held van de dag is natuurlijk Elisabeth. Die zomaar even het NOS Radio 1 Journaal presenteerde. Hulde!

Reageren is niet (meer) mogelijk.